به وقت تنهایی …

در خانه نشستن
به تنهایی وقت خویش
نه نالیدن از گیتی گردون
نه غمناک از این شهر دور
هرچه هست این تنهایی است
سنگین می تازد بر هر زن و مرد
خویش را تنها یافتن  
به وقت درد چشم و دندان
به وقت رنج و در بند بودن
 در بحر تنهایی خویش غوطه ور باید
از آب شور،  زخم ها باید شست
قله تنهایی خویش باید درنوردید
از سنگلاخ،  نرمی ها  باید شکست
تنهایی پادشاه اقلیم خود است
تاج اش، خموشی شیرین
سرزمینش، فریادی پهناور
کاخ اش، کلبه ی کودکی خود است
مهمانِ تنهایی سرزده در می کوبد
کلبه شلوغ درون را
 با هوسی سرد می سوزاند
خاکسترش بر باد می دهد
بعد دست می دهد  با دست تنهایی خویش
می رود تا همیشه بماند
تا همیشه  تنها  نشیند
تا با هم بودن را از نو بزاید