افسانه ی ما…

در این عصر عدم قطعیت امید
افسانه است شادی و آرامش این نوید
گرداب غم  همیشه چرخان است
رعد وبرق اندوه
  با شلاق مهیبش
کلبه خوشحالی را تکه تکه از هم می پراکند
بر هوا می برد لایه ظریف شادی را
میشکند  آرامش شیشه ای را
خیال این دلپذیر شیرین بی بازگشت
پاک می شود همچو عطر گل در بهاران
محو می شود همچو بال زدن کبوتری
فقط چشم می ماند و اشک حیران
فقط غم می خواند و شک انسان
افسانه است
افسانه است
زندگی سراسر این افسانه است
سراسیمه در آمد و شد
میان  مجاز و این استعاره ها
قصه ی این افسانه تا ابد می سراییم 
ای راویِ نغمه سرای این افسانه ها
شتابان کن روزهای بی معنی را
بی رحم باش و تگرگ و باران غم بباران
بی رحم باش و جنگل های اندوه برویان
تا افسانه شود این افسانه ی ما