دسته: شعر

اندیشه ی دریا ها ، از لحظه پیدایش رنگها در درون دریا ها، نغمه گشایش حس ها چه بود؟ در

در انتظاری سرد نشسته ام انتظار سبز شدن یک باغ بی برگ خیزش زندگی می خشکد اشک حیران می چکد

قلم فریاد می کِشد صبح کاغذ ازادی را امید زندان می رود تنهایی یأس انفرادی را بهار انسان می خشکد

دلتنگی را می توان نوشت دراین دشت وحشت می توان حسی را گفت غزلی خوش خوان سرگشتگی را می توان

بیدار نشسته آن مرد رو به باغی پر ز شب تشنه بود و بی ثمَر تنها بود و بی رهگذر

برفِ احساس در دستان ذوب شد از میان انگشتان چکید قلم مُتحیّر از چرخش واژه ها تر شد جان کاغذ

روزگارم سرد است همان زمستانِ بی صبری چگونه امید را رسوا کرد؟ ای جنگلِ بی برگ ای همچو آسمانِ بی

معجزه  من  توی  تو در سحر گاه می دیدم تو را تنها و غمگین  کنار رودی در گریبان خود همچو

صحرای وحشت بود و کویر ماسه و سنگ وکهیر دریا دور بود ان سوی حصار نه چاهی بود نه چشمه