دسته: شعر

ای خفته گان اندیشه هایم بپا خیزید که وقت رستاخیز شماست ای برگ های اندیشه هایم نور بیاویزید که وقت

چیده شد اولین برگ این دفتر ته کشید آخرین قطره این جوهر دفتر بی مرگ شد جوهر  بی رنگ شد

حسرتم، آهم سوار بر این کشتی شکسته ی بی سوار زمینم، ماهم گم شده در این هزار توی بی دیوار

می شود رست از  دام  این امید  از بام  منظرِ قله ی دگر تور یأس را می توان از نو بیرون

ارام  و اهسته جرعه جرعه نوش نوش می نوشم خموشی را چون شراب کهنه باستانی در جامی پراز گنج های

درخت امید پیش رویم شکوفه های شک و یأس بسیاری داشت در هر روزم شکوفه ای با یک نسیم غلتان

در قلب هوای زندان می آید تاریک و دور حبسی طولانی تر از وهم ابدیت در سر حس احزان می

بهار پیش رو شاید نشکفد هرگز از گلی که در شکوفه پرپر شد از بلبلی که به یک لحظه زاغ

اگر زیستن همین بیداری فرداست اگر نوشتن همین بی قراری خداست پس چرا از خواب ابدی نمی هراسیم پس چرا

کریستینا جورجینا روسِتی (زاده ۵ دسامبر ۱۸۳۰ – درگذشته ۲۹ دسامبر ۱۸۹۴) شاعر و نویسنده مطالب رمانتیک و مذهبی و