راز زندگی…

زیر سایه درخت خشکیده از گذر ایام
آرمیده در خیال خود
آسوده از غوغای هزاران جهانی سرد
نظاره گر ریزش اخرین برگِ زردِ درختِ گهنسال زندگی
آرام در سوز بادهای پاییزی
در اندوهی باوقار  روی زمین‌
با انبوهی از یاران خود نشست
سکوت نازکش از آخرین رقص برگ
ناگهان گسست و خیالش آشفته گشت
تکیه زد بر درخت کهنسال
هیاهوی باد شانه های درخت بی برگ را
نصیحت می داد و میرفت
آرمیده باش از این جهان سرد
همه چیز در گذر ایام  همچو هیچ است
میلیون ها سال است که در گوش و چشم جهانیان
چون روح می وزم
آسوده باش
امید در لحظه مرگ، پوچ است
زندگی در آغوش جنگ، رنج است
عشق در دایره جهان، هیچ است
آشفتگی جانکاهش از آخرین زمزه باد
بی دلیل به جانش شعله ی نوری  انداخت
ایستاده در کنار قامت خویش
درخت را شنید که می گفت
پند باد همچو خود باد ، بی وزن و سراب است
دانش باد همچو باران کویری  بی رعد و آب است
مشنو از او این همه پوچ و هیچ
زین زمانه ی باد صفت حدیثی جز این برنخاست
هیچ از اشتیاق این عشق،   هست شد
پوچ در امتداد  این مرگ،  نیست باد
امید به پیروزی این جنگ،  رنج  بود
نگاه کن آن سوی زمزمه های زرد باد
بشنو آن سوی همهمه های سرد باد
همت  خود چون کمرِ راستین  ببند
شتاب کن ،چون نگاه کودکان بخند
رها کن خود را ،چون فاتحان بجنگ
درخت و سایه و همه برگ های گهنسال
با تو در خواستن همدم اند
اکنون که برخواستی قامت
از این دو قدم،  راهی بساز
از این ده انگشت ، پلی شناور کن
وسوسه هیچ و پوچ باد را
چون زلال اندیشیدن پندی بدان
زندگی سراسر شگفتی یک راز است