پُلِ یأس…

در نیمه راه زندگی
پلی از میان  جنگلی انبوه و تاریک
  استوار و لرزان
همچو کوه و عطر یک گل
نمایان شد شبح وار
  آشکار و شفاف
همچو دودی بر دره ی ژرف و مخوف
نور امیدی در آن  یأس تاریک نبود
شلاقِ باد، برگ درختان  را به یک شکل می وزید
راهی  جز او نبود
مقصد تمام جاده ها بود
جبرِ نامِ انسان می کشیدم
آن پل بود تنها انتخاب وجودم
رستن از  این پل سنگین و دراز
نه دل می خواهد نه جان
نه عقل و نه تن
نه این می خواهد نه آن
خواهان خیالِ رستن است
خواهان قدم برداشتن  است
باور به پا گذشتن آن سوی زندگی
بیرون از کرانه های این فسردگی
آن سوی جنگل یأس
گذر از باتلاق هراس
رسیدن به وادی خواستن از بهر اشتیاق
تعمید خود در دریای خویش
رستن از هر خواهش و نیاز